Bir sendika olarak “işçi sınıfının hakları için mücadeleyi örgütleme” işlevini yerine getirmekten çok uzak olsa da Türk İş, açlık ve yoksulluk sınırını belirleme konusunda en düzenli çalışma yapan kurumdur. Türk İş’in Ekim 2021 için belirlediği açlık sınırı (dört kişilik ailenin asgari gıda harcaması) 3 bin 093 TL; yoksulluk sınırı (gıda ile birlikte giyim, kira, elektrik, su, yakıt, ulaşım, eğitim, sağlık ve benzeri ihtiyaçlar için yapılması zorunlu harcamalarının toplamı) 10 bin 075 TL; tek başına yaşayan bir emekçinin ‘yaşama maliyeti’ ise aylık 3 bin 772 TL’dir.
Sayıların net bir şekilde işaret ettiği gibi Türkiye’de emeğiyle geçinmeye çalışan on milyonlar, gıda başta olmak üzere en temel gereksinimini dahi karşılayamadığı gibi milyonlarca işsiz ve kayıt dışı olarak çalıştırılan insan ise bu “açlık ücreti”nden dahi yoksundur.
Türkiye nüfusunun ne kadarının emeğiyle geçindiği, bunların ellerine geçen -ya da geçemeyen- ücretin ne kadar olduğu bellidir. Türk İş’in tespit ettiği temel ihtiyaç maddelerinin fiyatları da malumdur. Tüm veriler ortadayken yaşam standardını “araba” satışı ya da sahipliği üzerinden belirlemek, gerçeklerin üzerini örtme çabasından başka bir şey olamaz.
Peki “araba” ya da “cep telefonu” üzerinden geliştirilen söylemler gerçeklerin üzerini örtebilir mi?
Her şeyden önce otomobil, cep telefonu vs satışları, refahın ya da satın alma gücünün yüksek olmasıyla değil, kolay borçlandırma politikasıyla ilişkilendirilmelidir. Düşük kredi ile borçlandırma, talebi arttırmanın yanı sıra emekçileri sisteme bağımlı hale getiren ve üzerlerindeki tahakkümü arttıran bir tuzaktır.
İktidar yandaşlarına çifte maaşların verildiği, usulsüz ihaleler ve ödemelerde bulunulduğu, vergi borçlarının affedildiği, servetlerini yurt dışına çıkarmalarına göz yumulduğu ve nice benzeri haberlerin her geçen gün bir yenisinin gün yüzüne çıktığı bir dönemde sefalete, açlığa terk edilen halkın bu söylemlere itibar edecek kadar körleşmiş olabileceğini düşünmek bile vahimdir!
